چرا ظروف غذای قابل کمپوست را انتخاب کنید؟

در حالی که پلاستیک های معمولی مانند پلی اتیلن و پلی استایرن از سوخت های فسیلی مشتق می شوند، پلاستیک های زیستی مانند پلی لاکتیک اسید. محصولات PLA ) از منابع تجدیدپذیر مانند نشاسته ذرت یا نیشکر تهیه می شوند. پلاستیک های زیست تخریب پذیر (نباید با پلاستیک های زیستی اشتباه گرفته شود)، که تحت شرایط خاصی تجزیه می شوند، می توانند از منابع کشاورزی یا پتروشیمی به دست آیند.

در واقع، پلاستیک های زیست تخریب پذیر برای سال ها در کاربردهای خاص مورد استفاده قرار گرفته اند. اما اقلام مصرفی سابقه کوتاه تری دارند. در اوایل دهه 1990، کیسه ها و صفحات پلاستیکی زیست تخریب پذیر، ساخته شده از پلیمرهای معمولی، مانند پلی اولفین، مخلوط با ترکیب نشاسته، به عنوان جایگزین سبز معرفی شدند. متأسفانه این محصولات کمتر از انتظارات مصرف کنندگان بودند.

و در اینجا یک تمایز مهم نهفته است: معنای اصطلاحات زیست تخریب پذیر و کمپوست پذیر. در حالی که یک ماده را می توان برچسب زیست تخریب پذیر گذاشت (به فرآیندی که در آن میکروارگانیسم ها باعث تجزیه و جذب می شوند)، ممکن است لزوماً قابل کمپوست نباشد، فرآیندی که طی آن ماده برای تولید دی اکسید کربن، آب و هوموس در یک دوره زمانی مشخص، زیست تخریب می شود. این همان چیزی است که برای زباله های آلی که در یک سیستم کمپوست شهری یا در کمپوست حیاط خلوت شما پردازش می شوند، اتفاق می افتد.

سردرگم؟ بدتر میشود. فراتر از "زیست تخریب پذیر" و "کمپوست پذیر"، نسل بعدی محصولات سبزتر امروزی ممکن است به عنوان اکسو-زیست تخریب پذیر، هیدرو-زیست تخریب پذیر، زیست تخریب پذیر عکس یا محلول در آب برچسب گذاری شوند، که نشان دهنده فرآیند شیمیایی تجزیه این مواد است.

نتیجه نهایی این است که همه پلاستیک های زیست تخریب پذیر یکسان ساخته نمی شوند و ادعاهای گمراه کننده زیادی وجود دارد. خوشبختانه، برای مرتب کردن همه چیز به مدرک شیمی نیاز ندارید.

اگر فکر می کنید که انتخاب پلاستیک های "سبز" به صورت روزانه راهی برای کمک به حل مشکل رو به رشد دفن زباله است، دوباره فکر کنید.

وقتی مصرف‌کنندگان عبارت «زیست تخریب‌پذیر» را می‌شنوند، فکر می‌کنند که هر کاری که انجام می‌دهند، به نحوی جادویی ناپدید می‌شوند، از ریختن زباله گرفته تا قرار دادن آنها در محل دفن زباله. با این حال، واقعیت این است که هیچ کدام از اینها اتفاق نمی افتد.

چرا؟ از آنجا که محل های دفن زباله اساساً برای "دفن کردن" زباله ها ساخته شده اند و از قرار گرفتن در معرض هوا، رطوبت و نور خورشید جلوگیری می کنند. بنابراین حتی زباله های زیست تخریب پذیر نیز در محل دفن زباله زیاد تجزیه نمی شوند. به همین دلیل است که روزنامه هایی که در محل های دفن زباله یافت می شوند 35 سال بعد هنوز قابل خواندن هستند.

مفهوم ساخت ظروف پلاستیکی مواد غذایی قابل تجزیه زیستی و سپس ارسال آنها به محل دفن زباله واقعاً عجیب است. به همین دلیل است که مصرف کنندگان باید به دنبال محصولات قابل کمپوست باشند نه زیست تخریب پذیر. با نامیدن چیزها «کمپوست‌پذیر»، به مصرف‌کننده نشان می‌دهید که این چیزی است که باید متفاوت از آن استفاده کنید.