ظروف غذا در مقابل مواد پلاستیکی

طراحی و ساخت ظروف غذا نقش مهمی در تعیین ماندگاری یک محصول غذایی دارد. انتخاب صحیح مواد و فناوری ظروف و بسته بندی باعث حفظ کیفیت و تازگی محصول در حین توزیع و نگهداری می شود. موادی که به طور سنتی در ظروف غذا مورد استفاده قرار می‌گرفتند شامل شیشه، فلزات (آلومینیوم، فویل‌ها و لمینت‌ها، ورق قلع و فولاد بدون قلع)، کاغذها و پلاستیک‌ها هستند. علاوه بر این، انواع وسیع‌تری از پلاستیک‌ها به دو شکل صلب و انعطاف‌پذیر معرفی شده‌اند. ظروف غذای امروزی اغلب چندین ماده را برای بهره برداری از ویژگی های عملکردی یا زیبایی شناختی هر ماده ترکیب می کنند. همانطور که تحقیقات برای بهبود ظروف غذا ادامه دارد، پیشرفت‌ها در این زمینه ممکن است بر اثرات زیست‌محیطی ظروف غذا تأثیر بگذارد.

پلاستیک ها از طریق پلیمریزاسیون تراکمی (پلی تراکم) یا پلیمریزاسیون افزودنی (پلی افزودن) واحدهای مونومر ساخته می شوند. در پلی تراکم، زنجیره پلیمری با واکنش های تراکم بین مولکول ها رشد می کند و با تشکیل محصولات جانبی با وزن مولکولی کم مانند آب و متانول همراه است. پلی تراکم شامل مونومرهایی با حداقل دو گروه عملکردی مانند گروه های الکل، آمین یا کربوکسیلیک است.

در حالی که، در چند افزودن، زنجیره‌های پلیمری با واکنش‌های افزودن رشد می‌کنند، که در آن دو یا چند مولکول با هم ترکیب می‌شوند و مولکول بزرگ‌تری را بدون آزادسازی محصولات جانبی تشکیل می‌دهند. چند افزودنی شامل مونومرهای غیراشباع است و پیوندهای دو یا سه گانه شکسته می شوند تا زنجیره های مونومر را به هم پیوند دهند.

به طور کلی، استفاده از پلاستیک برای غذا مزایای متعددی دارد ظرف پلاستیکی و بسته بندی پلاستیک‌های سیال و قابل قالب‌گیری را می‌توان به ورق، شکل و ساختار تبدیل کرد که انعطاف‌پذیری قابل‌توجهی در طراحی ارائه می‌دهد. پلاستیک ها از آنجایی که از نظر شیمیایی مقاوم هستند، ارزان و سبک وزن هستند و دارای طیف وسیعی از خواص فیزیکی و نوری هستند. در واقع، بسیاری از پلاستیک‌ها قابل آب‌بندی حرارتی هستند، به راحتی چاپ می‌شوند و می‌توان آنها را در فرآیندهای تولید ادغام کرد که در آن ظرف در همان خط تولید شکل می‌گیرد، پر می‌شود و مهر و موم می‌شود. با این حال، عیب عمده پلاستیک ها نفوذپذیری متغیر آنها در برابر نور، گازها، بخارات و مولکول های با وزن مولکولی کم است.

سخت تر، متراکم تر و شفاف تر از پلی اتیلن، پلی پروپیلن مقاومت خوبی در برابر مواد شیمیایی دارد و در جلوگیری از بخار آب موثر است. نقطه ذوب بالای آن (160 درجه سانتیگراد) آن را برای کاربردهایی که مقاومت حرارتی مورد نیاز است، مانند ظروف غذای پر شده و قابل مایکروویو مناسب می کند. کاربردهای محبوب شامل ظروف ماست و وان مارگارین است. هنگامی که پلی پروپیلن در ترکیب با یک مانع اکسیژن مانند اتیلن وینیل الکل یا پلی وینیلیدین کلراید استفاده می شود، مانع استحکام و رطوبت را برای بطری های سس سالاد و کپسول فراهم می کند.